“Martin Lang just blows harmonica, and thet harp ain’t no notion…”

Singer-songwriter en harpist Martin Lang is van Ierse afkomst, maar maakt al bijna drie decennia deel uit van de nieuwe generatie Chicago blues harmonicaspelers. Hij strandde in Chicago na zijn studies aan de University of Chicago. Daar geraakte hij in contact met mondharmonicaspeler David Waldman. De Midnight Ramblers was eerste band waarin hij speelde. Lang was studiomuzikant bij Delmark Records. Hij stond er in de studio samen met o.a. Jimmy Burns en Arthur Duncan. Samen met zijn schoolvriend Rockin’ Johnny Burgin tourde hij met gitarist Little Smokey Smothers en Chicago blueszangers Tail Dragger en Willie Buck. Lang geraakte goed bevriend met Dave Myers, met wie hij jaren samen werkte. In zijn harmonicasound combineert Lang de sounds van grote Chicago harpisten als Junior Wells en Little Walter.

In 2002 werkte Martin Lang mee aan een compilatiealbum -de opnames gebeurden o.l.v. producer Dave Meyer- van Random Chance Records, ‘Harmonica Blues Orgy’, met nummers van harmonica blues grootheden als o.a. Little Arthur Duncan, Willie "Big Eyes" Smith en Alex “Easy Baby” Randell. In 2015 trok hij naar de Delmark Records’ Riverside studio’s in Chicago (IL) voor de opnames van ‘Chicago Harp Blues Sessions’ (2015),  zijn éérste als bandleider/producer. In 2020 verscheen, als opvolger van ‘Ain’t No Notion’ (2017) Martin Lang’s derde soloalbum ‘Bad Man’. Lang (zang, harmonica) werd bij de opnames gebackt door een band bestaande uit Little Frank (gitaar), Billy Flynn (gitaar, mandoline) Illinois Slim (bas), Gerry Hundt (orgel), David Waldman (piano) en Dean Haas (drums). Dat Lang veel muzikale vrienden heeft weten we. Een van hen, met wie hij al eerder samenwerkte, is Rusty Zinn. Met hem nam hij recent ‘Mr. Blues, Mr. Blues’ op.

“Rusty Zinn never hides his great preference for rocksteady under chairs and benches…”

Rusty Zinn (°1970), de aan de westkust geboren reggae gitarist en singer-songwriter, met een grote voorliefde voor rocksteady, woont in Bonny Doon (CA). Hij bracht tussen 1996 en 2009 bij Blacktop (2), Alligator (1), Big Daddy (2), Bluebeat Music (2), Rockbeat (1) en 9 Above Records (1) albums uit. Zinn werkte al samen met Mark Hummel, Kim Wilson, Larry Taylor en Sly Dunbar.

De roodharige, erg begaafde gitarist Rusty Zinn groeide op in de Bergen van Santa Cruz in Noord Californië. Hij geraakte geïnteresseerd in R&B via de 45 toeren collectie van zijn moeder. Via zijn broer ontdekte hij Muddy Waters en Howlin' Wolf en zelf en later Robert Jr. Lockwood, Eddie Taylor, Luther Tucker en Jimmy Rogers. Vanaf zijn zeventiende begon hij gitaar te spelen. Hij werd een grote fan van Chicago blues muzikant Luther Tucker (1936-1993), die hem tijdens een optreden op het podium vroeg. Tucker werd de mentor van de jonge Zinn. Einde jaren ’80 speelde Zinn in enkele lokale blues bands en backte hij regelmatig toerende muzikanten zoals Snooky Pryor en Rogers. Als Zinn deel uit maakte van Mark Hummel's band, geraakte hij tijdens het San Francisco Blues Festival in contact met harmonicaspeler Kim Wilson. Wilson nodigde Zinn uit tijdens de opnames van zijn album ‘Tigerman’ (1936-1993) om naar Austin, naar de Arlyn Studios te komen. De opnames gebeurden met Zinn (gitaar), ex-Canned bassist Larry Taylor en ex-Blasters pianist Gene Taylor (1952-2021). Zinn toerde daarna met Wilson en zijn band. Aanvang 1996 hielp Wilson Zinn aan een contract bij BlackTop Records, die er debuteerde met ‘Sittin' & Waitin'’ (1996). Aan het album werkte zijn vriend en mentor Kim Wilson mee. Wilson is de producer van Zinn’s volgende albums ‘Confessin'’ (1999) en ‘The Chill’ (2000). De twee volgende albums ‘Zinfidelity, Vol. 1’ (2005) en ‘Reggaeblue’ (2007) brengt hij uit bij Bad Daddy Records. Met zijn zevende album ‘The Reggae Soul of Rusty Zinn’ bevestigde Zinn zijn grote liefde voor de rock steady muziek, de opvolger van ska en een voorloper van reggae. Het muziekgenre ontstond in Jamaica rond 1966 en werd populair door Jamaicaanse groepen, als The Maytals. De term rocksteady komt uit een dansstijl, die in een nummer van Alton Ellis "Rock Steady" werd genoemd. De eerste rocksteady hit was "Hold Me Tight" (1968) van de Amerikaanse soulzanger Johnny Nash.

Op ‘Mr. Blues, Mr. Blues’ vinden Martin Lang en Rusty Zinn zich terug in hun gemeenschappelijke visie van de blues. Beiden zijn op alle nummers respectievelijk op mondharmonica en gitaar te horen. De nodige aanvullende en onmisbare  gitaarinspanningen worden verder geleverd door Billy Flynn & Little Frank Krakowski. Illinois Slim en Rodrigo Mantovani leveren de baspartijen, achter het orgel zit Gerry Hundt, achter de piano Dave Waldman of Johnny Iguana, drumster/percussioniste is Kelly Littlejohn, terwijl Dean Haas zijn draai vindt op maracas en tamboerijn.

“Zo maken ze ze niet meer…”

Een aantal van de nummers (zes) schreven Lang en Zinn, de andere (acht) zijn gewoonweg heerlijke covers. “Wasted” waarmee het album opent, is al meteen een bullseye, recht in de roos. Verrukkelijk zijn de solo’s van Lang op mondharmonica waarbij Zinn, aanporrende op gitaar, ondersteunt. Na de sterke harmonica intro is “Mr. Blues” -een van vijf nummers die Lang schreef- een lang pleidooi voor het verbannen van de blues naar het kerkhof en, hoe alles dan beter zou zijn. Zinn zingt hier heel overtuigend, doorheen de harmonica kronkels van Lang. Een éérste hoogtepunt -misschien beter “opwindend moment”- is de instrumentale track “Mickey”, die je zo’n drie minuten lang in een uitbundige trance brengt. “You Gotta Stop this Mess” is een relaxte slow blues à la lettre en “Money in My Pocket” een boogie -genre Canned Heat’s “Going Up the Country”- en ook zo’n nummer, dat je al na de eerste akkoorden doet glimlachen. Lang en Zinn kunnen hier opnieuw rekenen op Kelly Littlejohn, John Abbey, Dick Shurman & Fred Breitberg. Ook “Rose and Kelly’s Boogie” -de titel verraadt het ongewild-is een boogie. Een instrumentaal nummer, knap geleid door Zinn’s gitaar en de groovende harmonica van Lang, waarbij Little Walter nooit veraf is en die opgedragen is aan de gelijknamige blues locatie in de Chicago South Side, een plek die de ziel van Lang duidelijk in zijn greep houdt. “Crying the Blues” behoeft hier niet echt “extra” woorden, terwijl “Say It One More Time” een ode aan is de liefde, waarbij de genegenheid voor elkaar hier langzaam lijkt weg te glijden. De met vibrato beladen gitaar van Zinn en Lang’s echoënde zang versterken hier de onheilspellende sfeer van de relatie in kwestie. “Don’t You Want a Man Like Me” (het enige nummer dat Zinn schreef), de rustige instrumental “Jet Stream” en “Things You Say” spreken voor zichzelf. “Loan a Helping Hand” is een nummer waarin er duidelijk geknipoogd wordt naar Kim Wilson, terwijl op “Figure Head” de donkere kanten binnen een relatie opgezocht worden. Met “Glad I Don’t Have to Worry” tenslotte, maken Lang & Zinn er swingend en zorgeloos een einde aan. Vermelden we ook nog even Dick Shurman (aardige familienaam!), zonder wiens productiecapaciteiten dit album niet tot stand zou zijn gekomen. Zijn jarenlange betrokkenheid bij de blues en zijn uiterst scherp blues gevoel droegen hier duidelijk enorm bij aan de kwaliteit.

“’Mr. Blues, Mr. Blues' by Martin Lang & Rusty Zinn could well be the blues CD of 2022 for many…” (ESC, for Rootstime - BE)

Eric Schuurmans

‘MR. BLUES, MR. BLUES’: tracklist: 01. Wasted [P.Vegas/D.Whitson] – 02. Mr. Blues – 03. Mickey [Mickey Boss] – 04. You Gotta Stop this Mess [Alfred Wallace / public domaine] – 05. Money in My Pocket – 06. Rose and Kelly’s Boogie – 07. Crying the Blues [Fenton Robinson] – 08. Say It One More Time – 09. Don’t You Want a Man Like Me [Rusty Zinn] – 10. Jet Stream [Jerry McCain] – 11. Things You Say – 12. Loan a Helping Hand [D.Robey/J.Scott] - 13. Figure Head [W.Emerson/D.Craig] – 14. Glad I Don’t Have to Worry [Alfred Wallace / public domaine] | Music/Lyrics by: Martin Lang (2,5,6,8,11), or as [noted] | Produced by: Dick Shurman | Credits: Martin Lang: vocs, harmonica / Rusty Zinn: vocs, guitar / Billy Flynn & Frank Krakowski: guitar / Rodriogo Mantovani & Illinois Skim: bass / Gerry Hundt: organ / Dave Waltman & Johnny Iguana: piano / Kelly Littlejohn: drums, percussion / Dean Haas: maracas, tamborine

Discography MARTIN LANG: Mr. Blues, Mr. Blues, w/Rusty Zinn [2022] | Bad Man, feat. Little Frank, Billy Flynn, Illinois Smith, Gerry Hundt, David Waldman & Dean Haas [2020] | Ain’t No Notion, w/Rusty Zinn, Billy Flynn & Oscar Wilson [2017] | Chicago Blues Harp Sessions, feat. Tail Dragger, Willie Buck, Billy Flynn, Dean Haas, Rockin’ Johnny, Yoshimi Hirata & Jimmy Upstairs [2015] | Doghouse Blues, w/Jimmy Upstairs (single) [2014] | Harmonica Blues Orgy, feat. Easy Baby aka Alex Randle (1934-2009), Little Arthur Duncan, Martin Lang & Willie "Big Eyes" Smith [2002] || Discography RUSTY ZINN: Mr. Blues, Mr. Blues, w/Martin Lang [2022] | The Reggae Soul of Rusty Zinn, A Journey to the Soul of Lover’s Rock Steady [2015] | Manifestation [2009] | Reggaeblue [2007] | Zinfidelity, Vol. 1 [2005] | The Chill [2000] | Confessin' [1999] | Sitting' & Waiting' [1996] |